DE VREES EN UITDAGING VOOR PROMOTIE VAN EEN AL WAT OUDERE SCHRIJVER…

Als schrijver heb ik, net als velen van jullie, een passie voor het vertellen van verhalen. Het creëren van werelden, het ontwikkelen van personages en het laten samenkomen van plots is iets wat ik met plezier doe. Binnenkort zal een jeugdroman van mijn hand verschijnen als fysiek boek. Maar laten we eerlijk zijn: het schrijven van, naar ik hoop, een goed verhaal is slechts het begin. De echte uitdaging komt pas daarna, het delen en promoten van dat verhaal met de wereld en het opbouwen van een fanbase.

Voor jonge schrijvers lijkt het vaak eenvoudiger. Ze duiken vol energie in de nieuwste sociale media platforms zoals TikTok, doen de laatste dansjes, en gebruiken trending hashtags om hun werk in de spotlight te zetten. Maar wat als je, net als ik, niet meer in de twintig bent? Wat als bijvoorbeeld TikTok-trends niet echt jouw ding zijn? Hoe presenteer je je werk als je niet zoveel hebt met sociale media of niet weet hoe je jezelf als (oudere)schrijver in de kijker moet spelen?

Promotie maken voelt voor mij een beetje als iets engs en een soort drempelvrees…

Schrijven is één ding, maar zodra het aankomt op het promoten van mijn werk, raak ik in de knoop. Terwijl de wereld van vooral jongere schrijvers om me heen steeds creatiever wordt met sociale media door gekke dansjes te doen, zich te vermengen met de huidige trends, praten in de straattaal van het moment, of het spelen van toneelstukjes met bijvoorbeeld het nadoen van hun personages, blijf ik me afvragen: Hoe promoot ík mijn (toekomstige) boeken zonder mezelf voor joker te zetten?

Goed, toegegeven, ik drink wel eens koffie met de personages uit mijn schrijfprojecten, stel ze vragen, plaats ze in de realiteit en kijk hoe ze over bepaalde gebeurtenissen zouden kúnnen denken, dit om ze uiteindelijk beter te kunnen uitwerken en/of meer diepgang mee te geven in de schrijfprojecten en fictieve werelden waarin ze een rol spelen. Maar dat film ik niet en het komt dus niet op mijn sociale media-kanalen terecht. Laat ik daarbij wel duidelijk zeggen dat de jeugd en jongere schrijvers dit gewoon moeten blijven doen. Het hoort bij deze tijd, en hun lezers herkennen zich erin. Zelfs ik kan ervan genieten als ik ernaar kijk. Maar zitten jongeren erop te wachten als een man van in de veertig hun taal gaat spreken en zich naar hun voorbeeld gaat kleden en gedragen? Of gaat meedoen onder de hedendaagse jongeren trends? Nee, ik denk eerder dat ze het even grappig zullen vinden, maar zich verder ook afvragen of ik de koffie ‘s morgens niet net even wat te sterk drink vandaag de dag. 😉

Jeugdboeken schrijven als veertiger? Prima, dat kan. Maar me ook als een puber van deze tijd gedragen? Nee, dat kan inderdaad niet! Natuurlijk plaats ik wel informatie op TikTok, X en Facebook, dat is prima en kom ik ook niet onderuit maar het eerder besproken onderwerp laat ik toch maar achterwege.

Is sociale media de enige manier?

Maar wat doe je dan? Het lijkt erop dat de moderne wereld van boekenpromotie draait om zichtbaar zijn op sociale media. Moet ik alsnog die danspasjes leren,(Ik denk dat ik mijn enkels breek als ik ga dansen, haha!) Moet ik ook toneelstukjes rondom mijn personages gaan uitvoeren? Of zijn er manieren die beter bij mij passen? Misschien een goed geschreven blog of een nieuwsbrief waarin ik mijn woorden laat spreken in plaats van mijn benen.

Veel succesvolle auteurs hebben een trouwe fanbase opgebouwd via platforms zoals TikTok en Instagram. En daar is zoals eerder gezegd, niets mis mee. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Eerlijk gezegd wil ik liever dat lezers mij herinneren om mijn verhalen, niet om mijn (gebrekkige en houterige) dansmoves of geforceerde publiciteit. Hoe bereik je een publiek als je niet aan elke sociale mediahype kunt of wilt meedoen?

Terug naar basics: zijn blogs en nieuwsbrieven nog effectief?

Dat brengt me bij een vraag die me vaak bezighoudt: werken blogs en nieuwsbrieven nog steeds? Er is iets tijdloos aan het schrijven van een goed artikel of een persoonlijke nieuwsbrief, waarin je echt de diepte in kunt gaan. Het lijkt misschien ouderwets, maar ik geloof dat er nog steeds lezers zijn die van langere, inhoudelijke stukken houden. Bovendien heb je via een nieuwsbrief een directe verbinding met je lezers – geen algoritmes die bepalen of je werk zichtbaar wordt.

Terug naar offline: is er nog ruimte voor traditionele methoden?

Misschien moeten we het ook weer simpel houden. Boekclubs, literaire evenementen, interviewtje in de krant of voor de radio. En goede oude mond-tot-mondreclame – zijn dat niet de methoden die al decennialang werken? Kun je als schrijver nog steeds succesvol zijn zonder alleen maar afhankelijk te zijn van het internet?

Ik zou graag willen geloven van wel. Schrijverschap gaat uiteindelijk over verhalen vertellen en verbinding maken met mensen, niet over het aantal volgers op sociale media. Misschien is er nog steeds een plek voor auteurs die liever praten over boeken dan over de nieuwste Instagram-trend.

Waar ligt de balans?

Misschien draait het allemaal om balans. Een beetje sociale media, een beetje offline zichtbaarheid, en vooral: trouw blijven aan jezelf. De echte vraag is: Hoe vind je als schrijver de juiste manier om je werk te promoten zonder jezelf te verliezen in het proces?