Brief aan Remy du puy de Provence. (Hoofdpersonage)

Soms is een personage meer dan alleen een verzinsel op papier. Soms groeit het uit tot iets groters, iets eigens. Remy du Puy de Provence, afkomstig uit Lyonnais, Frankrijk, de hoofdpersoon van mijn spionnenserie, is zo’n karakter. Hij leeft in mijn gedachten, beweegt zich door mijn verhalen en neemt zijn eigen beslissingen – al heb ik, als schrijver, daar natuurlijk een hand in.

Maar wat als ik hem rechtstreeks kon toespreken? Wat als ik hem kon laten weten wat hem te wachten staat, wat ik voor hem in petto heb?

Daarom schreef ik deze onderstaande brief aan Remy. Een brief waarin ik hem verwelkom in de wereld, hem confronteer met zijn lot en hem een klein inkijkje geef in zijn eigen bestaan. Een brief van zijn schepper – aan hem.

Hee, Remy

Binnenkort is het zover. Dan sta je daar, zomaar in de wereld. Niet gevraagd, niet gekozen, maar als alles soepel verloopt, besta je vanaf 07-03-2025 – gedropt door je geestelijk vader. Ineens ben jij dan een officieel fictief figuur, een creatie van mijn verbeelding.
En hoewel je je daar misschien nog niet bewust van bent, zal je moeten leren omgaan met de eigenschappen en avonturen die ik je heb meegegeven. Want Remy, jouw leven – dat bepaal ik. Tenminste… deels.


Er is ooit gezegd, door een beroemde schrijfster, dat een auteur nooit echt de baas is over zijn personages. Dat ze hun eigen wil ontwikkelen, hun eigen stem en hun eigen identiteit. Is dat waar? Geen idee. Maar wat ik wel weet, is dat ik jouw fundament heb gelegd. Jouw geboorte. Je eerste karaktertrekken, je passies, je zwaktes. En daarmee, Remy, is de basis van jouw verhaal gevormd.

Neem bijvoorbeeld je liefde voor Olympique Lyonnais. Een voetbalclub waar ik, je schepper, een gezonde hekel aan heb. Die knipoog van die Kroaat, herinner je je die? Ik in ieder geval wel, Remy! En ik kijk daarom dan ook met veel leedvermaak naar hun eventueel aanstaande degradatie naar Ligue Deux, of hebben ze het al af weten te wenden?
Ja, misschien is het flauw, maar echt, ik zal in dat geval geen greintje medelijden voelen voor jouw cluppie. Ze verdienen het in mijn ogen om af te dalen naar de krochten van het Franse voetbal. Geloof me, Remy, ik ben niet de enige Ajacied die daar zo over denkt.
Maar jij? Jij zult dat moeten verdragen. Of misschien, in dat onheil, een glimp van hoop of trots ontdekken. Dat is aan jou. Of eigenlijk, aan ons beiden.

Maar genoeg daarover. Jij bent veel meer dan alleen een voetbalfan. Je bent een pionier in mijn schrijversreis. Een gids, een reisgenoot, misschien zelfs een spiegel. Of de lezers jou zullen omarmen, van je zullen houden of je zullen haten? Dat is een vraag waar ik geen antwoord op heb. Dat zal de tijd ons leren.

Wat ik wél weet, is dat jouw eerste avontuur binnenkort officieel klaar is. Het ligt dan in handen van de lezers, en het is aan hen om te ontdekken wie je bent. Jouw fouten, je dromen, je momenten van triomf en je diepste dalen – alles ligt voor je, Remy. En als je het er goed vanaf brengt, als je mij weet te overtuigen van je kracht en potentieel, dan zitten er misschien nog meer avonturen in het verschiet. Maar niets is zeker.

Ik vraag me af hoe het voor jou zal zijn, om zo door mij geschapen te zijn. Te weten dat ik je lot in handen heb, maar dat je toch een eigen wil lijkt te ontwikkelen. Misschien, op een dag, zal je me zelfs uitdagen. En eerlijk gezegd kijk ik daar nu al naar uit.

Dus hier zijn we, aan de vooravond van alles. Ik wens je sterkte, Remy. Maar ook plezier. Want het leven – zelfs een fictief leven – is bedoeld om geleefd te worden.

Groet,
Je geestelijk vader,
Michel Opermeer